De Filippijnen – afscheid van een fantastisch land

Na een kleine 2 weken wordt het weer tijd afscheid te nemen van de mooie Filippijnen. Het kleine stukje wat ik van dit land heb gezien heeft me enorm verrast. In tegenstelling tot Maleisië, voel je je op het moment dat je hier landt direct welkom. Je wordt niet belaagd door taxichauffeurs en je bagage wordt al helemaal niet uit de kofferbak gehaald zonder dat je toestemming hiervoor hebt gegeven.

Vanuit Manilla zijn we direct doorgevlogen naar Cebu waar we totaal 3 keer hebben verbleven gedurende onze 12 dagen. Het is het middelpunt van het eiland vanuit waar de bussen vertrekken naar de uithoeken van het eiland. Via een busreis die 4 uur duurde en ongeveer €3,- kostte kwamen we aan in Oslob; de plek waar je met walvishaaien kunt snorkelen. We verbleven in een groot huis die veel weg had van een woonwagen en waarvan de eigenaar Nederlander was. De daaropvolgende dag werden we om 6:00 uur opgehaald, reden we met z’n 3e op een scootertje naar het “whaleshark watch point”. Hoewel we gehoopt hadden dat het wat meer op open zee was leek het achteraf opnieuw een beetje op een dierentuin. De dieren hebben de hele zee tot hun beschikking maar de reden dat ze kunnen garanderen dat je daadwerkelijk walvishaaien gaat zien komt omdat ze de dieren iedere dag van 6:00 uur tot 12:00 uur voeren. Ook al ben ik niet zo’n voorstander van dit soort toeristentrekkers was het wel erg indrukwekkend.

Diezelfde dag zijn we naar een waterval gegaan om af te koelen in deze koude bron. Opnieuw met z’n 3e op een scooter de berg op. Rustig, kalm, mooi en nauwelijks toeristen, heerlijk.

Na Oslob zijn we doorgereisd naar Moalboal met het idee te ontspannen aan een mooi strand. Hoewel het strand een beetje tegenviel hebben we zeker ontspannen. De enige noemenswaardige activiteit die ik heb gedaan is 1 duik.

Het eiland waar we verbleven is niet enorm groot maar doordat de bus stopt voor iedereen die langs de weg zijn hand op steekt, duurt een busreis van 100 kilometer al snel 4 uur. Vanuit Moalboal wilde we naar het noordelijke gedeelte van het eiland, een klein eiland aan de kust van het grote eiland (Malapascua), het gedeelte wat het zwaarst getroffen was door de tyfoon Yolanda.

Door de hulp die er geboden werd vorig jaar is het eiland in sneltreinvaart opnieuw opgebouwd. Vanzelfsprekend zijn de gevolgen nog wel duidelijk zichtbaar. Geknakte palmbomen, huizen waarvan enkel de fundering nog staat en veel nieuwe hutjes en huizen. Hoewel het nog minder dan een jaar geleden is dat de ramp zich voordeed leeft het eiland gewoon door. De gevolgen zijn dan nog steeds zichtbaar, de mensen zijn er niet minder vriendelijk en gastvrij van geworden. Mensen begroeten je zonder dat ze iets van je willen en toen we gisteren aan het wandelen waren en we vroegen of een jongen ons naar het dorp kon brengen, hoefde hij er niets voor te hebben. Misschien komt het omdat ze zo dankbaar zijn geweest voor alle hulp die de wereld hen heeft geboden maar naar mijn mening komt het gewoon omdat het in hun aard zit. Ze respecteren je, zijn blij met je bezoek en behandelen je met een glimlach.

We verbleven in een nieuw hutje in het Thresher Cove Dive Resort waar we beide 1 duik hebben gedaan. Rianne ging voor haar eerste Adventure Dive en ik ging met een andere groep mee om de Thresher Sharks te spotten. Erg bijzonder.

Terwijl ik dit typ zit ik op het vliegveld van Manilla te wachten op het vliegtuig naar Kota Kinabalu waar we 6 uur moeten wachten op ons vliegtuig naar Bali. 3 vluchten en 3 landen in 1 dag.
Update: terwijl ik dat typte zaten we rustig een kopje koffie te drinken in de verkeerde terminal. Hoewel de taxi als een idioot reed was hij niet in staat ons op tijd bij de juiste terminal af te zetten. Kortom: vlucht gemist en daardoor de aansluitende vlucht ook, een extra vlucht moeten boeken naar Kuala Lumpur, daar een hotel boeken bij het vliegveld en vandaag (vrijdag) een vlucht boeken naar Bali. Oeps… Té relaxt geworden.

Tot snel!