Het is zondagavond en hier enkele honderden kilometers onder de evenaar is de zon om 18:00 uur al onder. In Ubud, waar ik sinds het afscheid met Rianne verblijf, beginnen de meeste happy hours tussen 16:00 uur tot 19:00 waardoor ik dagelijks te laat ben om mijn verdriet te verdrinken aangezien ik dan nog aan de nasi zit. Voor de komende 4 maanden die ik nog zal verblijven aan deze kant van de wereld en ben ik zonder haar.
Van de ruim 3 maanden die ik nu op reis ben heb ik er meer dan 2 samen gereisd waardoor deze zogenaamde “reis alleen” nu pas echt gaat beginnen. Het voelt gewoon een beetje vreemd om na zo’n lange tijd weer alleen verder te gaan.
De eenzaamheid en onzekerheid die ik voelde toen ik in de taxi terug zat vanaf het vliegveld, verruilt zich nu langzaamaan weer voor het gevoel van herleefde vrijheid. Een vrijheid die ik ruim 2 maanden met Rianne heb gevoeld en waar ik angstig voor was deze niet opnieuw te voelen. In het begin was ik bang het niet meer alleen te kunnen of hier geen zin meer in te hebben. De afgelopen dagen merk ik dat het alleen reizen me opnieuw gemakkelijk af gaat maar als je me vraagt wat mij voorkeur is; dan antwoord ik volmondig “met Rianne”. Ik weet dat er nog mooie dingen in het vooruitzicht liggen maar vanaf nu moet ik ze, in plaats van direct, op een later moment met haar delen. Het is een gemis waar ik aan zal moeten wennen want verdwijnen zal het niet.
Afgelopen dagen zijn o.a. gevuld met ronddwalen door de straten en neerploffen bij koffietentjes. Mijn concentratieboog wordt behoorlijk op de proef gesteld omdat het gevoel van “geniet, zie en beleef, want je komt hier misschien nooit meer terug” nog wel eens opspeelt. Echter besluit ik op zulke momenten gewoon mijn iPad te pakken, iBooks te openen en verder te gaan in mijn boek, waarna dat gevoel langzaam genegeerd wordt. Binnen 2 dagen een boek uitlezen was mij voor deze reis nooit eerder gelukt. Hoewel het meestal boeken zijn van maximaal 300 pagina’s zegt het voor mij veel… Dus…
Vandaag besloot ik toch Ubud even te laten voor wat het is en een scooter te huren. Van Will, een jongen met wie ik een kamer deel en die ik in de Cameron Higlands heb leren kennen, hoorde ik dat er een uurtje verderop mooie tempels waren die het bezoeken waard waren.
Dus hupsa, Rick op de Honda Scoopy met een pothelmpje, langs vele rijstterrassen richting de heilige tempel genaamd: Tirta Empul Temple.
Na een mooi ritje van een uur en een volle tank voor €0,93 kwam ik aan bij de tempel. Op een parkeerplaats vol met touringcars parkeerde ik mijn Rood-witte monster en liep via de kassa door naar de tempels. Een Hindi tempel gevuld met Chinezen en met mij nog vele westerlingen. Okay, ik geef toe, het is een mooie tempel waar men zich wast in het heilige water uit de nabij gelegen bron. Het is alleen jammer dat de urinelucht licht overheerst bij binnenkomst bij de holy pool.
Desalniettemin was het een mooie plek waar je enkel komt door een mooie rit te maken. Op mijn lijst van vandaag stonden nog 2 andere tempels die op de route naar huis lagen. Deze ben ik gestaag voorbij gereden en heb in plaats daarvan mijn boek uitgelezen met een heerlijk bakje koffie. Tempels kom ik vast nog voldoende tegen.
Ik vermoed dat ik nog wel eventjes op Bali zal verblijven. Mijn paspoort heb ik ingeleverd om mijn visum te verlengen waarna ik volgende week mogelijk doorreis naar de buureilanden Lombok en de Gili’s. 1 ding is wel al zeker, 8 of 9 juli ben ik terug op de Filippijnen. Deze keer niet met Rianne maar met David! My brotha from anotha motha…
Wow broertje, wat heb je dat mooi geschreven! En wat een mooie foto’s! Ik zie net pas dat er een jongetje onder die waterval zit.
Het zal wel even een nieuwe uitdaging voor je zijn maar volgens mij heb je je rust er nu wel weer in gevonden, al zal je Rianne natuurlijk nog missen.
Geniet maar vooral. Je hebt nog genoeg herinneringen om aan te maken en prachtige plekken om te zien. Plekken die je nooit zal vergeten.
Liefs Jess