Als uitvalsbasis gebruik ik nog steeds Ubud. Lekker centraal, genoeg goedkope eettentjes en een goede vibe. Eergisteren ben ik samen met Will op tijd vertrokken naar Munduk. Een klein dorp temidden van bergen en een kleine 2 uur rijden van Ubud.
Tijdens deze 2 uur rijd je over niet altijd even goed begaanbare wegen langs talloze rijstvelden, 3 grote meren en door vele dorpjes. Munduk is rustig, tenminste, qua mensen. Echt uitslapen zit er niet bij want de honderden hanen beginnen om 3.00 uur al te kukelen en stoppen eigenlijk niet meer tot ze er zeker van zijn dat jij aan je ontbijt zit. Na een droom over een shotgun en ronddwarrelende veren werd ik om 7:15 uur wakker en hoopte ik stiekem op een broodje kip als ontbijt. Een nieuwe ochtend was weer begonnen.
Een bewolkte maar droge ochtend temidden van groene heuvels en gevuld met het geluid van lege scooterdempers en kraaiende hanen. Munduk is mooi, luidruchtig en tegelijkertijd kalm en hoewel het plekje zelf niet zoveel bieden heeft is het zeker de moeite waard de scooter te pakken en er naartoe te rijden als je toch in de buurt bent.
Vannacht (hier om 4:00 uur) is de World Cup begonnen en Bali is er klaar voor. Vooral de kleine dorpen hangen vol met grote vlaggen van landen als Nederland, Duitsland, Brazilië etc. Het gekke is echter dat vrijwel niemand de mogelijkheid heeft om een enkele wedstrijd te kijken. Barretjes zijn gesloten na middernacht en de gezinnen hebben meestal niet de juiste zender. Kortom: ik zal wanneer ik wakker word een WiFi hotspot moeten vinden om de samenvatting te kijken en vooral niet vergeten Facebook te vermijden ivm spoilers… Het blijkt dat er toch wat barretje open zijn dus mijn wekker gaat om 2:30 uur!
Niet om de wedstrijd te zien maar om eens een zonsopgang mee te maken ging de wekker vanmorgen om 5.45 uur. Na een ritje van ongeveer 20 minuten ben ik gestopt met uitzicht op de vulkaan Batur. Met slaperige ogen heb ik gapend gekeken naar de zonsopgang. Niet omdat het niet mooi was, want dat was het keer wel, maar vooral omdat ik zoals je net hebt kunnen lezen niet zo’n ochtendmens ben.
Toen we eerder deze week in de richting reden van diezelfde Mount Batur zijn Will en ik aangehouden door een stel corrupte politieagenten. Zowel voor Will als voor mij was dit de eerste keer dat we in een dergelijke situatie terecht kwamen. Er werd ons gevraagd af te stappen en of wij in het bezit zijn van een internationaal rijbewijs. “Nee…”. Het was vrijwel direct duidelijk waar het de agent om ging. Het praatje wat hij deed leek op een opgevoerd toneelstukje wat hij duidelijk al vele keren had geoefend op andere westerse toeristen. “If I go to your country I drive and I get a fine too. You pay 1.000.000 roepia or go to jail for 1 week..”.
We liepen met hem mee en hij liet ons zijn boekje zien met daarin de kosten van de overtredingen. Hij wees naar een Indonesische zin waar zou moeten staan dat we die 1.000.000 roepia (ongeveer €62,-) moesten betalen omdat we niet in het bezit zijn van een internationaal rijbewijs. Er had net zo goed “moord” of “bankoverval” kunnen staan want mijn Indonesische taalkennis is er niet. Uiteraard hadden Will en ik beide geen zin om dat bedrag te gaan betalen en hebben zo’n 20 minuten staan onderhandelen. Een andere Britse jongen werd ook aangehouden en omdat hij vrijwel direct behoorlijk wat stampei stond te maken verschoof de aandacht van onze agent snel naar die situatie. Een andere, minder spraakzame agent handelden onze “overtreding” af en mogelijk omdat hij niet zo goed Engels sprak, of mogelijk omdat hij nog erg gefocust was op de andere situatie gaven we hem 50.000 roepia, trokken voorzichtig onze eigen rijbewijzen en scooterverzekering uit zijn hand, bedankte hem en vertrokken snel in noordelijke richting. Met een verbaasde blik keken ze ons na en zagen ons in de richting van Mount Batur vertrekken. Ik geloof dat we hoe dan ook goed weg zijn gekomen aangezien we ieder zo’n €1,55 hebben betaald. Een klein kwartiertje later kwamen we aan in het gebied waar we voor 11.000 roepia mochten ronddwalen in het vulkanische landschap van Mount Batur.
Ik verwacht nog steeds door te reizen naar Lombok. Mijn paspoort zal over enkele dagen weer terug zijn in het immigratiekantoor waarna ik opnieuw een maand mag verblijven in Indonesië.
