8 juli was het moment dan aangekomen om ook Indonesië achter me te laten. Ruim 1.5 maand ben ik verbleven in Bali, Lombok en op 2 van de 3 Gili eilanden. De ontzettend mooie tijd in Bali met Rianne ligt achter me en de soms eenzame, maar zeker mooie momenten ook. Ik reis weer verder en terug naar de Filippijnen.
Op 8 juli om 16:45 uur, tien minuten voor op het schema, land ik op Puerta Prinseca. Het regent behoorlijk en dit zal nog wel vaker voorkomen de komende tijd. Het regen- en tyfoonseizoen is net begonnen en afgelopen week raasde de zware tyfoon Neoguri op veilige afstand van de Filippijnen naar Japan. Deze is ons en iedereen hier bespaard gebleven en laten we hopen dat dit geluk aan onze zijde blijft.
2 uur nadat ik landde landt ook David op PP. 36 uur nadat hij de trein naar Schiphol pakte van Utrecht CS zien we elkaar weer na ruim 4 maanden. Het is voor mij een verademing een vriend te zien na zo’n lange tijd. We gaan 2.5 weken samen reizen en zullen proberen mooie duiken te maken. Iets waar we al weken enthousiast over appen. We beginnen onze reis in PP en hoewel vele taxi- en tricyclechauffeurs ons proberen te overtuigen in te stappen besluiten wij te lopen. Vooral David heeft genoeg gezeten.
We lopen in de richting van de stad, nemen plaats bij een lokaal eettentje en genieten van een super lekkere noodlesoep. We rekenen af en omdat ze niet voldoende klein wisselgeld hebben krijgen we meer terug dan de bedoeling was. “No problem” wordt gezegd en wij vervolgen onze weg, op zoek naar een accommodatie. We laten ons toch ompraten in te stappen in een tricycle die ons wegbrengt naar een goedkope accommodatie. De kamer is klein met een stapelbed en een badkamer. De wc heeft geen wc-bril en is zo laag dat wanneer je er op gaat zitten je met je knieën je oren kan aanraken. “Nog steeds beter dan enkel een gat in de grond”. We accepteren de kamer want veel zin om nog verder te zoeken hadden we niet, we hadden zin in een welverdiend biertje.
Het was inmiddels zo goed als droog en als we op de hoofdstraat uitkomen zien we wat toeristische cafés en kroegjes en besluiten door te lopen. De slechte muziek en die karaoke die uit de verschillende rustig ogende cafés komt klinkt niet echt aantrekkelijk. Uiteindelijk zijn we gaan zitten bij een soort bar met een aantal stoelen op de stoep. De naam ’terras’ mag het zeker niet hebben. Na het eerste biertje volgt er nog één en daarna nog één. En toen geloof ik nog een paar. Gek genoeg vonden we onze weg naar de accommodatie zonder problemen terug en vielen vermoeid in ons stapelbed in slaap.
Beide worden we redelijk gebroken wakker van het slechte dunne matras en besluiten uit te checken en op zoek te gaan naar een iets betere accommodatie. Zo gezegd, zo gedaan.
Een kleine 2 uur van PP af ligt de enorme ondergrondse rivier St. Paul Subterranean River. Hoewel de recensies wisselend zijn leek het ons wel leuk dit te gaan doen. “Als we dan nu de vergunning gaan halen zetten we om 3:50uur de wekker om de wedstrijd te kijken en daarna gewoon langzaam onze weg daarheen te vinden”, “top, doen we!”. Nadat we de vergunning hadden gehaald en wat hadden rondgelopen in PP was het etenstijd. 2 uur later zaten we opnieuw bij een ander plekje gebarbecuede vis en saté te eten. Het is zo goedkoop en lekker dus 2 keer op 1 avond warm eten kan makkelijk!
De wekker ging en de wedstrijd startte. We weten allemaal hoe dat afliep dus daar wil ik verder niet veel woorden aan vuil maken. Het enige is dat ons plan niet ging werken. We besloten even te gaan slapen en gewoon wat later naar de rivier te gaan. Ook dit werkte niet want toen we eindelijk bij het busstation aankwamen om 11:30 uur vertrok de eerstvolgende bus pas om 14:00 uur. De laatste boot gaat om 14:30 uur dus dit gingen we nooit halen. De vergunning moesten we bij de rivier betalen dus ook al baalden we, er was geen man overboord. De rest van de dag hebben we rondgelopen en zijn we naar Prestine Beach gegaan. Niet zo Prestine als de naam wellicht zou vermoeden. Het was eb en ook hier was behoorlijk wat afval te vinden. Kleine groepjes rum drinkende en muziek luisterende Filippijnen waren te vinden langs het strand en zorgde voor een beetje ongemakkelijke sfeer. Het was geen ligstrand maar gebrek aan leven was er niet. Werkelijk duizenden krabben schoten terug in hun holletjes bij iedere stap die we zetten. De rand van het strand wordt gekenmerkt door de mooie mangrovebossen met opnieuw veel leven. Krabbetjes, hagedissen en slijkspringers doken diep de mangroven in toen we dichterbij kwamen.
Op onze weg terug maakte we plannen voor de komende dagen. We wisten dat de bus naar het noorden van Palawan, El Nido, ’s ochtends om 9:00 uur zou vertrekken en besloten dat dit een goed idee was. We willen gaan duiken en aangezien het daar vol ligt met oude wrakken is dit voor ons een perfecte plek. Wrakduiken zijn echt the bomb.
Op dit moment zitten we in die bus. Met nog zo’n 5 man en een chauffeur zijn we de schaarse vulling van de touringcar met airco en (af en toe werkende) WiFi. Een behoorlijke luxe als je zo naar buiten kijkt. Het landschap kenmerkt zich door rijstvelden, akkers, palmbomen en lage heuvels met hier en daar een bamboehut waar de was in de regen buiten hangt. Langs de kant van de weg zien we geregeld een stel mensen zitten en zo komen ze hier de dagen door. Stressloos en geaccepteerd kijken deze zelfde mensen ons na wanneer we voorbij rijden en wellicht stellen zij zichzelf dezelfde vraag als ik. “Hoe leven zij en waar gaan ze heen?”
Ik kan alleen maar denken…..wat een leven! Have fun daar! Xx