Australië – Canberra en The Blue Mountains

Terwijl ik dit schrijf zit ik op een stoel in de tuin. Ik heb net vers vogelzaad in de tuin gegooid en zit nu te wachten op de mooie kleurrijke vogels. Toen ik net mijn stekje aan het opzeten was zag ik 2 rosella’s in de tuin. Met een handje vol vogelzaad liep ik naar ze toe waarna de dapperste van de 2 uit mijn hand begon te eten. Vogels zijn hier een stuk tammer dan de tuinvogels bij ons in Nederland. Ik luister naar loungemuziek en voel de zon in mijn gezicht. Momenteel ben ik alleen thuis met de trouwe viervoeter Sally die af en toe om wat aandacht komt vragen. Op een emmer die ik op z’n kop naast me heb gezet staat mijn koffie een beetje af te koelen. Ik ben in Lawson, een klein dorp op zo’n 730 meter hoogte in The Blue Mountains en ik verblijf in een huis vol dames. Mijn achternichtjes: Claire (10), Jessica (12) en Nicole (14) en mijn nicht Anja. Ik hoef helemaal niks, ook al heb ik aangegeven graag mijn steentje bij te dragen. Het is volledig ontspannen en dagen zijn gevuld met vogels kijken, wandelingen maken door de bergen met uizichten over kilometers blauwe bossen, watervallen en stijle rotsen en kliffen, kinderen uit school halen, ’s avonds vuurtje stoken in de open haard en gisteren heb ik een rugbywedstrijd bijgewoond van Nicole.  Al sinds zaterdag heb ik geen WiFi en dit valt een beetje samen met de rust vermoed ik. Als ik eerder op deze reis Australiërs tegenkwam en vertelde dat ik naar The Blue Mountains zou gaan werd mij keer op keer verteld hoe mooi het daar is. Ze hadden gelijk. Het uitzicht wat je meerdere keren op een wandeling hebt, over een vallei die verder rijkt dan je ogen kunnen kijken, is adembenemend. Dit afgewisseld met kleine en grotere watervallen, vele aangelegde traptredes die je op en af moet, stijle afgronden, scherpe rotsen en schreeuwende kaketoes in de bomen terwijl je de gezonde lucht die je inademt.  De ruimte die je hier hebt en het uizicht wat daarbij hoort past niet op een foto en besef je pas als je de diepte inkijkt. De temperatuur is perfect voor de bushwalks door de mountains. De zon warmt je voldoende op om geen jas aan te hoeven en de frisse wind koelt je genoeg af om niet te gutsen van het zweet. De giftige slangen waar je ’s zomers last van hebt houden hun winterslaap en door de temperatuur staat de bosbrandmeter vol in het groen, 180° verwijderd van de term; Critical.  Voordat ik afgelopen zaterdag aankwam in Lawson verbleef ik 2 dagen in Canberra bij Craig, de man van Anja. Na een treinrit van 4 uur en een busrit van nog eens 4 uur vanuit Melbourne, kwam ik aan bij de bushalte in de hoofdstad van Australië waar ik werd opgehaald. Het was al redelijk laat op de avond dus na een snelle magnetronmaaltijd en een biertje hielden we het voor gezien. Morgen weer een dag.

Vrijdagochtend ontbeten we samen en liep ik samen met Craig naar zijn werk. Ik kreeg  een rondleiding door het laboratorium waar hij de leiding heeft en toen hij mij de reservesleutel van zijn appartement gaf begon mijn eerste dag in Canberra. Hoewel het behoorlijk fris was, was het wel zonnig en besloot ik op de Batavus (import uit NL) richting de stad te fietsen. Kou, wind en een spatje regen houdt mij als Nederlander niet tegen!

Na een dikke 10 kilometer langs een rivier, over een stuwdam, over een behoorlijke heuvel en met mijn gezicht in de snijdende winterse wind kwam ik aan bij het National Museum. De lucht begon behoorlijk te betrekken wat mij deed besluiten naar binnen te gaan, ruim 2 uur rond te lopen en op te warmen met een bak koffie. Toen mijn kop verzadigd was met informatie over Down Under en de meeste regen al was neergedaald vertrok ik verder naar de stad om daar kort rond te dwalen. De stad is nieuw en staat vol kantoren. Canberra bestaat nog niet zo lang als bijvoorbeeld Sydney en Melbourne. In feite is de stad aangelegd als regeringsstad toen Melbourne en Sydney streden om deze eer. Omdat Canberra ongeveer in het midden ligt is er besloten de regering vanuit deze nieuwe stad te laten regeren. Het begon donker te worden en het was nog een stuk terug naar het appartement. Ik besloot terug te fietsen, over de snelweg, wat hier heel normaal is.

Zaterdag bezochten Craig en ik nog 4 museau voordat we samen naar The Blue Mountains reden. Het oude parlementsgebouw, wat aanvankelijk een tijdelijke oplossing behoorde te zijn maar zo’n 50 jaar in gebruik is geweest, The National Portrait Gallery, The National Art Gallery en The National War Memorial. Allen in sneltreinvaart. 

Morgen doe ik mijn rugzak weer op en verlaat ik de rust en frisse lucht voor het drukkere Sydney waar ik word rondgeleid door een bekende van de familie Kennedy en die ook nog Nederlands is.  Begin volgende week zal ik een vlucht nemen naar Brisbane, naar Reece. Hoe lang ik hier zal verblijven is nog 1 groot vraagteken. 1 ding is wel zeker, ik kom terug in Lawson aan het eind van mijn reis om nog heel even van de rust te genieten voordat ik mijn laatste tocht maak, terug naar Nederland.