Australië – Sydney

Vanavond om 18:05 vlieg ik naar Brisbane en laat ik het fijne Sydney voorlopig achter me. Het laatste beetje schone was hangt naast me uit over het wasrek van de familie Rölli. De meest gastvrije familie die ik op deze reis heb leren kennen.Toen Job een ik een paar jaar geleden door oost Europa aan het reizen waren leerden we Justin kennen. De zoon van de mensen bij wie ik de afgelopen 3 nachten heb mogen overnachten. Justin woont inmiddels in Zweden maar toen ik hem vroeg of hij wellicht tips had voor een goedkope accommodatie vertelde hij dat ik bij zijn ouders kon slapen. Alles was zo geregeld en toen ik zaterdagochtend na mijn eerste nacht in een hostel, gewapend met een fles wijn richting de familie Rölli vertrok werd ik met open armen ontvangen. Dankzij de goede referentie van Justin was ik van harte welkom en mag ik wanneer ik terug kom naar Sydney opnieuw aanbellen om te overnachten. 

Reizen is fantastisch en één van de voornaamste redenen hiervoor is het leren kennen van mensen en hierdoor verrast te worden. Soms kom je niet verder dan het “hoi-waar kom je vandaan?-wat heb je gezien?-gesprek” maar zoals bij de familie Rölli voel je je meteen thuis en geaccepteerd. Geen achterdocht en complete vrijheid in hun huis. Simpelweg inspirerend hoe zij omgaan met vreemden en uitgaan van het vertrouwen vanuit hun zoon. Hopelijk houd ik dit gevoel vast als ik een eigen huis heb en wanneer ik mensen kan helpen die ik via via ken.

Vrijdagochtend kwam ik, samen met een Nederlandse jongen genaamd Daniël,  aan in Sydney. Daniël was een van de moeder van Craig. Hij wilde mij graag rondleiden dus toen ik bij aankomst mijn tas had afgezet in mijn hostel vertrokken we samen de stad in. Via Kings Cross waar mijn hostel zat richting het uitkijkpunt Mrs. Macquarie’s Chair, waar je een ansichtkaaruitzicht hebt over het Opera House en de Harbour Bridge. Via de botanische tuinen liepen we richting het centrum waarna hij na enkele uren weer terugging richting de Blue Mountains. Toen de zon wat begon te zakken liep ik terug naar de botanische tuinen om neer te ploffen in het gras met de avondzon in mijn gezicht waar ik genoot van de ondergaande zon achter het iconische Opera House. 
Jaren geleden heb ik al eens geschreeuwd dat ik graag naar Australië wilde en nu ben ik er eindelijk. Ver van huis in de stad die voor mij zo tot de verbeelding sprak. Misschien door het Opera House wat je ieder jaar met oud en nieuw verlicht ziet worden door het vuurwerk en misschien ook omdat mijn nichtje 18 jaar geleden hier naartoe vertrok. Sydney is een heerlijke stad en Australië is voor mij tot nu toe een heerlijk land. Het is schoon, vriendelijk, relaxt en in de steden die ik tot nu toe heb bezocht zijn alle bezienswaardigheden binnen loopafstand van elkaar. Afgelopen dagen heb ik opnieuw veel meters gemaakt. Zaterdag heb ik een wandeling van 6.5 kilometer gemaakt van strand naar strand. Over kliffen waar vissers met gevaar voor eigen leven hun vangst proberen binnen te halen terwijl golven zich kapotslaan op de rotsen en waar je doorlopend wordt ingehaald door joggende locals.

Zondag heb ik weer uren door de stad gedwaald waar ik na een uurtje in The Rocks neerplofte bij de Harbour om opnieuw te wachten op de zonsondergang. 

Gisteren vertrok ik na mijn late ontbijt naar Manly. Een buitenwijk op een half uurtje varen van het centrum van Sydney waar je onderweg een mooi uitzicht hebt op de skyline van de stad. Manly is vooral in de zomer (en voor de duidelijkheid, het is hier nu winter) erg in trek bij surfers en duikers. Hoewel ik gisteren enkele duikers onder zag gaan moet ik er echt niet aan denken nu het water in te gaan. Het was serieus koud, vooral toen de boot terugging naar het centrum van Sydney. Het uitzicht maakte echter veel goed.

Nu is het tijd om mijn tas te gaan pakken. Over 3 uur word ik op het vliegveld afgezet door Walter, de vader van Justin. Deze lieve mensen hebben mij geïnspireerd om mij meer open te stellen en ik hoop dit gevoel vast te kunnen houden als ik terug ben in Nederland. Ik hoop dat ik iets voor ze terug kan doen wanneer ze op bezoek komen in Nederland, dat is het minste wat ik kan doen. Toen ik afgelopen zaterdag mijn Indiase eten niet op kreeg vroeg ik of ik het mee mocht nemen in een bakje. Mijn intentie was dit dan de dag daarop te gebruiken als lunch maar toen ik de straat uit liep zag ik een oude dakloze man zitten en gaf ik hem mijn laatste beetje nog warme avondeten. Ik ben ongetwijfeld veranderd door deze reis want ik besef meer dan ooit hoe ongelofelijk veel geluk ik tot nu toe in mijn leven gehad heb. Alles is vanzelf gegaan als je mijn leven vergelijkt met grote groepen mensen in Azië maar ook hier met de daklozen. Ik kende zijn verhaal niet en ik weet dat er in Australië veel faciliteiten zijn voor daklozen maar toch geloof ik niet dat er iemand bewust kiest om op straat te leven. Dat kleine beetje rijst met vlees wat ik over had maakte voor mij weinig verschil, voor deze man was het wellicht zijn enige maaltijd die avond. Wees lief voor elkaar.