Australië – Stradbroke Island

Na ruim een week van ontspanning in huize Tully in Manly, een buitenwijk van Brisbane, werd ik de afgelopen 2 dagen weer wakker in een dorm. Een 4-persoonskamer met 2 stapelbedden op het eiland Stradbroke. Een half uurtje varen van het vaste land.Geen zin of tijd om te lezen? Dan kun je ook gewoon dit filmpje kijken. 4:00 minuten.

Gisteren werd ik op z’n Australisch gewekt door het typische geluid van de kookaburra.  Een nieuwe dag in paradijs lachte me toe! Eergisteren ben ik hier aangekomen en straks vertrek ik hier weer. Het weekend zal ik weer bij Reece verblijven en aangezien zijn rugbyseizoen het laatste weekend nadert zal dit een heftige worden. Silly Sunday wordt het ook genoemd. Een zwaar weekend voor de boeg maar 2 hele rustige, mooie en ontspannen dagen achter me. Volledig opgeladen van de mooie flora & fauna en de lange wandelingen over kliffen en langgerekte eenzame stranden.

Nadat ik had ingecheckt in mijn eigen dorm (op dat moment was ik nog de enige op die kamer) koos ik bewust mijn bed uit. Het onderste matras van het stapelbed onder het raam, dicht bij een stopcontact en met de enige stoel in de kamer naast me. Boem! Winning!

Het strand ligt pal achter de lodge met een goed te beklimmen klif waar je, als je een beetje geluk hebt; haaien, dolfijnen, schildpadden, reuzenmanta’s en andere roggen kunt spotten. Na een kleine 20 minuten te hebben gestaard naar het water, waarbij ik wat donkere vlekken zag bewegen (vermoedelijk manta’s), liep ik verder over het strand richting het dorp. Het is alles behalve het hoogseizoen. Dit betekent dus bijna verlaten lange stranden met hier en daar een visser en/of een gezin. De wind waaide behoorlijk en aangezien ik al zo’n 6 maanden geen kapper heb gezien zag ik er al snel uit als een clown. Om veilig naar het volgende strand te komen hebben ze paden aangelegd over de rotsen die je uitzicht geven over de oceaan. 3 Reuzenmanta’s die hun vinpunten uit het water lieten komen zwommen op mijn wandeltempo met me mee tot ik het pad verliet en het dorp in liep. Magische beesten en ongetwijfeld een inspiratiebron voor science-fiction schrijvers en filmmakers.

Via de pub, wat door de rust van het seizoen ongeveer de enige plek is waar je een fatsoenlijke en betaalbare hap kunt halen, vertrok ik weer richting de lodge. Ook hier is het uitgestorven en bij binnenkomst in mijn kamer zag ik dat ik de kamer toch deelde met 1 ander persoon. Danny, een jongen van 34 uit zuid-Korea maar al jaren woonachtig in Australië die “vrij” was want “z’n vrouw en kinderen zijn op vakantie”. Bedtijd, morgen op zoek naar kangaroes en koala’s!

Na mijn ontbijt liet ik mij afzetten door de bus aan de oostkant van het eiland waar je 2 verschillende wandelingen kunt doen. North Gorge Walk en Whale Track. De paden waren vrijwel verlaten en ik liep op m’n dode gemak richting het eindpunt, omhoogkijkend voor koala’s en in de zee kijkend naar schildpadden of walvissen. De wind was nog heftiger dan gisteren maar de wandeling werd er niet minder door. Integendeel. De zee was ruig en de golven braken hard op de rotsen. Helaas was dit waarschijnlijk ook de reden dat ik geen walvissen heb kunnen spotten. Toen ik stilstond om van het uitzicht te genieten hoorde ik achter me het geluid van krakende bladeren en toen in eens stond ik oog in oog met een kangoeroe! Hoewel ik vanuit de trein en de bus een paar kangoeroes had gezien en de eerste avond bij Reece een kangoeroe op m’n bord had, was dit de eerste échte levende die mij ook alle tijd gaf om hem te bekijken. Ik kon behoorlijk dichtbij komen maar dacht tegelijkertijd ook aan die filmpjes op youtube waar ditzelfde schattige buideldier staat te poseren als Arnold Schwarzenegger. Ik kan me voorstellen dat zo’n 250 jaar geleden de Europeanen gek stonden te kijken toen ze dit dier voor het eerst zagen en alleen bekend waren met zwijn, hert en konijn. 

Via dezelfde weg liep ik terug naar het begin van de wandeling waar bij een railing een groep mensen naar beneden stonden te kijken. Toen ik een praatje begon te maken vertelden ze dat ze een schildpad zagen maar dat die net weer naar beneden was gedoken om weer verder te knokken tegen de sterke stroming. Ik houd van schildpadden dus voor mij het wachten waard. Toen de schildpad opnieuw boven kwam om lucht te happen was ik er ook bij om het te zien. Een kangoeroe en een schildpad! Yay! Nu nog op zoek naar een koala.Na de Whale Track kwam ik uit bij een heerlijk verlaten grasveldje. De wind had alle wolken voor dat moment weggeblazen dus perfect om even op het veld te gaan liggen. Zon op m’n kop, lekkere loungemuziek in m’n oren en volop stilstaan bij het moment. Ik lig op een grasveld, waar niemand mij kent snoeihard te genieten van alles om me heen. De frisse zeewind, de warme winterzon en de schone omgeving.

Na mijn simpele en snelle lunch, die ik bij de buurtsuper had gehaald, liep ik via de weg terug in de richting van de lodge. Langs de weg staan hier verschillende borden van kangoeroes en koala’s, je kent ze wel, die geel met zwarte borden. Koala’s leven in de toppen van eucalyptusbomen en eten hier de bladeren van. In de Blue Mountains is diezelfde boom verantwoordelijk voor de kleur van de Mountains. De damp van de olie afkomstig van de bladeren is namelijk blauw. Vandaar “Blue Mountains” maar dat even terzijde. Langs de weg had ik weinig succes met koala’s maar zag ik wel honderden, misschien wel duizenden fruitbats (vliegende honden) in de bomen hangen. Hoewel ik ze ’s avonds bij Reece wel had zien vliegen was het behoorlijk indrukwekkend er zoveel bij elkaar te zien. En dat formaat van die beesten! En die lucht!

Ik vervolgde mijn zoektocht. Achter een busstop kon ik een stukje het bos inlopen, langs de weg verwachtte ik niet heel veel succes te hebben. Toen ik bijna aan het einde van het pad stil ging staan en even rustig omhoog keek om alle bomen te controleren op grijze bollen wol zag ik eindelijk mijn eerste wilde koala. Met z’n ogen half gesloten (zoals ik eerder op het grasveld) keek hij uiterst relaxt uit over de boomtoppen terwijl de hevige wind hem met boom en al heen en weer schudde. Het leek hem niets te doen, à la “opa met pruimtabak in z’n schommelstoel luierend op z’n veranda”. Stiekem was ik wel trots op mijzelf. Zonder gids heb ik een koala gespot! Ik had niet al te veel hoop er 1 in het wild te zien. Iedere Australiër die ik het had gevraagd wenste me vooral veel succes want ze zijn lastig te vinden. Blijkt echter wel dat er in dit gebied nog wel een behoorlijk aantal zijn. Gelukkig maar. Bijzonder beestje. ☑️Het eiland is mooi en dat willen ze graag zo houden. Het belang van het voortbestaan van de inheemse flora en fauna zie je op veel plekken terug. In het café naast de lodge hangt een flyer over vossen die hier niet thuishoren. Ze zijn hier ooit gebracht door de mens om op te jagen maar toen de mens het plezier verloor in de jacht kreeg de vos vrij spel. Nu is hij een gevaar voor koala’s, wallabies en de vele vogels. De vos is hier dus vogelvrij en wanneer je er 1 ziet moet je een telefoonnummer bellen. Bij de startpunten van de wandelingen staan verschillende informatieborden over hoe er moet worden omgegaan met afval, hoe plastic zakken fataal kunnen zijn voor schildpadden wanneer ze ik het water terecht komen en hoe bijzonder het eigenlijk is dat je een groot deel van het jaar walvissen en dolfijnen kunt zien. Als er iets is wat ik nóg meer ben gaan beseffen de afgelopen (bijna) 6 maanden dan is het wel hoe mooi de wereld is. Houden zo!

Vanmorgen werd ik wakker van de regen op het dak. Aangezien ik toch vertrek vind ik het niet zo erg. Gisteren lachte een nieuwe dag me toe en nu huilt het eiland dat ik niet wat langer kan blijven. Ik huil een beetje mee, het is hier echt heel mooi. Hopelijk kom ik hier nog eens terug. De bus van 10:55 heb ik net gemist en de volgende vertrekt pas een uur later. De regen was wat minder dus ik probeerde het toch nog één keer, nog één keer naar die rots bij de lodge, nog één kans om dolfijnen en walvissen te spotten. Met de vingers gekruist klom ik de rots op die nu een stuk glibberiger was dan gisteren. In de verte zie ik een boot en ik hoop dat dit een spot boat is maar al snel zie ik dat het een gewone vissersboot is. Als ik op het uitkijkpunt ben en eindelijk mijn ogen de kans gun om de zee te overzien zie ik een groepje vinnen het water uit komen. Dolfijnen! ☑️Een groep van ongeveer 5 dolfijnen zwemt langs de kustlijn en een kleine 100 meter daarachter weer een groepje. Ik volg ze even maar dan begint de regen weer toe te nemen en is het echt tijd dit eiland te verlaten.Straks neem ik opnieuw de ferry terug naar het vaste land en hoop ik alsnog walvissen te kunnen zien. “De kans is klein” is mij verteld maar die heb ik eerder gehoord. Nog één keer vingers gekruist! Tot ooit Straddie!